บทเรียนครั้งสำคัญ เพนกวิน บลูม แสดงนำโดย ที่นาโอมิ วัตส์ วัตส์, แอนดรูว์ ลินคอล์น, แจ็คกี้ วีเวอร์ ปรับปรุงแก้ไขดัดแปลงจากข้อเท็จจริงในหนังสือประวัติบุคคล
บทเรียนครั้งสำคัญ เพนกวินบลูม นกตัวจ้อยผู้ช่วยครอบครัว ของ แคเมอรอน บลูม รวมทั้ง แบรดลีย์ ทรีเวอร์ กรีฟ จากบทภาพยนตร์ของ ฌอน แกรนต์ และก็ แฮร์รี คริปปส์ และก็ฉายในโรงหนังที่จำกัดฉายช่วงวันที่ 21 เดือนมกราคมก่อนหน้าที่ผ่านมา กระทั่งเน็ตฟลิกซ์ได้กระทำการซื้อมาฉายทั้งโลกในวันที่ 27 โดย โรดโชว์ ฟิล์ม สตูดิโอ ภาพยนตร์จากประเทศออสเตรเลีย
เป็นการถ่ายทอดเรื่องราวของชีวิตที่กลับของครอบครัวหนึ่งที่คนเป็นแม่เกิดอุบัติเหตุจนกระทั่งเป็นอัมพาต กระทั่งชีวิตได้ศึกษาและทำการค้นพบกับนกกางเขนตัวหนึ่งที่มาทำให้ครอบครัวมีหวังไปอีกรอบ หากแม้หน้าหนังจะดูราวกับว่าหนังดราม่าชีวิตทั่วๆไป แต่ว่าในความเป็นจริงแล้วนี่ดัดแปลงปรับปรุงแก้ไขจากชีวิตจริงของครอบครัวบลูม ที่คนเป็นแม่ได้รับอุบัติเหตุระหว่างท่องเที่ยวในประเทศไทย
ตราบจนกระทั่งได้รับเลี้ยงนกตัวหนึ่ง และก็นกตัวนี้ก็ได้ช่วยมอบความสำราญให้ทุกคน กระทั่งมีช่องในยูทูปเป็นของตนเอง เพื่อโชว์ความน่ารักน่าเอ็นดูของมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทั้งได้ดาราชั้นเยี่ยมอย่าง นาโอมิ วัตส์ ดาราหญิงเจ้าความสามารถที่ฝากผลงานภาพยนตร์ดัง ๆ มาแล้วเยอะมาก มารับบท แซม หญิงกลางคนที่ชีวิตเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวจากอุบัติเหตุ กระทั่งไม่กล้าเข้าสังคม หรือออกสู่โลกข้างนอก รวมทั้งจมอยู่กับฝันร้ายแล้วก็ความกลัวอย่างกับอยู่ในมหาสมุทรไม่มีทางขึ้นสู่ผิวน้ำ
แอนดรูว์ ลินคอล์น ดาราชายที่พวกเรารู้จักกันดีในบทของ ริค ผู้แสดงนำของซีรีส์ เดอะวอล์กกิงเดด ที่มาถ่ายทอดเรื่องราวของครอบครัวบลูม ผ่านผู้แสดง คาเมรอน บลูม ผู้เป็นผู้นำครอบครัวที่อุตสาหะจะรวมจิตใจทุกคนไว้ท่าทีมกึ่งกลางความเจ็บที่ถั่งโถมเข้าพบครอบครัว รีวิวหนัง
แล้วก็ แจ็คกี้ วีเวอร์ ผู้แสดงสมทบที่พวกเราคุ้นตาตามาจาก โคตรผีดุ (2020) ในบทที่ปรึกษาดวงโชคร้ายที่ถูกคำสาปแช่งของวิญญาณร้าย รวมทั้งยืนขึ้นใหม่ หัวใจมีเธอ (2012) และคะแนนวิภาควิจารณ์ที่อยู่ในมาตรฐานใช้ได้ บางครั้งก็อาจจะมิได้เป็นที่สรรเสริญมากมายแม้กระนั้นก็เชิญชวนให้ติดตามว่าภาพยนตร์จะถูกถ่ายทอดออกมาอย่างไร
ยิ่งได้นาโอมิ วัตส์มานำแสดงอย่างงี้ ไม่ธรรมดาแน่ๆ “ครอบครัวเกษตรกรผู้เลี้ยงผึ้งคนออสเตรเลีย บลูม จะต้องประจันหน้ากับจุดแปลงสำคัญของความเกี่ยวเนื่อง ระหว่างการท่องเที่ยวในประเทศไทย เมื่อแซมเกิดอุบัติเหตุรุนแรง จนถึงเป็นอัพพาตครึ่งท่อน แล้วก็จำเป็นต้องอยู่แต่ว่าในบ้าน
แซมหมดความคาดหวังที่จะดำเนินชีวิตท่ามกลางความน่าสลดของตน เหมือนกันกับ ครอบครัวที่นำโดย แคเมอรอน ก็อุตสาหะหาทางที่จะทำให้ชีวิตทุกคนราวกับดังเช่นในธรรมดา ทุกคนแบกรับความรู้สึกว่าตัวเองผิดมาตลอด จวบจนกระทั่ง “เพนกวิน” เจ้านกกางเขนตัวหนึ่งที่เจ็บอยู่ใกล้ๆบ้าน และก็ โนอาห์ ลูกชายของบ้านเป็นคนบังเอิญแล้วก็เก็บมาเลี้ยง
ทุกคนไม่เคยทราบเลยว่าเจ้านกตัวนี้จะเข้ามาเปลี่ยนและก็มอบบทเรียนครั้งสำคัญ สำหรับเพื่อการสร้างความปรารถนาที่จะมีชีวิตด้านหน้า ด้วยพลังบวกแล้วก็ความรักของกันและกัน”
บทเรียนครั้งสำคัญ ล้มแล้ว ก็ยืนขึ้นใหม่
ภาพยนตร์ดำเนินเรื่องผ่านมุมมองของผู้แสดงลูกของแซม อย่างโนอาห์ที่เล่าให้ฟังว่ากำเนิดอะไรขึ้น ก่อนที่จะทุกๆอย่างจะแปรไป ก่อนหนังจะเบาๆใส่ผลปรากฏว่าข้างหลังอุบัติเหตุของแซมที่เมืองไทย จากความเลินเล่อของสถานที่เที่ยวที่มีปัญหา แม้กระนั้นมิได้รับการใส่ใจ จนตราบเท่ามีผู้เผชิญเหตุอย่างแซม
คุณจะต้องรู้สึกหดหู่ ไม่มีอิสระภาพ และไม่มีแม้กระทั้งความสบาย นอกเหนือจากจำต้องมานะดำเนินชีวิตไปวัน ๆ กับครอบครัวที่มอบความรักให้กับเธอ แต่ว่าคุณก็ไม่สามารถที่จะเดินได้อยู่ดี คุณขับไสทุกคนออกไปรวมทั้งมีความรู้สึกว่าวันใดวันหนึ่งตนเองบางทีอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ อิงจากนวนิยาย
จนถึงมีเจ้านกกางเขนที่เจ็บรวมทั้งบินมิได้มารอแผดเสียงร้องอย่างน่าเบื่อหน่าย จนถึงสามารถเรียกความพึงพอใจ รวมทั้งความห่วงจากเธอ ผู้ไม่ยินยอมเปิดรับใครกันแน่ เมื่อเป็นแบบนั้น ความเชื่อมโยงระหว่างผู้ที่ท้อแท้ กับ นกที่บินมิได้ ถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างน่าเอ็นดู อย่างกับเจ้าเพนกวินเป็นตัวละครหลักสำคัญของเรื่องที่ไม่สามารถพูดได้ แม้กระนั้นชอบติดต่อบางสิ่งบางอย่างให้คนได้รับทราบ
ในเวลาเดียวกันเงื่อนนักแสดงอื่นๆก็ช่วยเพิ่มมิติให้เรื่องราวเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเงื่อนสำคัญของเรื่องที่ค่อยๆใส่เข้ามา สลับกับฉากที่แสดงถึงความรักแล้วก็ความอบอุ่น ซึ่งหนังก็ทำออกมาได้ระรื่นไหล ถึงแม้บทจะมิได้มีอะไรที่สลับซับซ้อนเกินความคาดการณ์เท่าไรนัก บางทีอาจเนื่องจากว่าเป็นหนังที่ผลิตจากชีวิตจริง หนังใช้ภาพของทะเลแทนความกลัดกลุ้มที่ผู้แสดงจมลงไป
ผู้แสดงอย่างแซมที่จำต้องบากบั่นว่ายน้ำอยู่ในความมืดดำมิด ไม่มีแสงไฟหรือแม้กระทั้งอากาศจะหายใจทุกคืนก็ฝันร้าย รวมทั้งได้แต่ว่ารำพันว่าตนเองจะไม่มีทางกลับมาเดินได้ จนกระทั่งลูกชายอย่างโนอาห์ที่เอานกมาเลี้ยง ถึงแม้มันจะสร้างความไม่น่าสนใจเพราะเหตุว่าเนื่องจากว่าเป็นนก เธอต้องการจะไล่มันไป
แม้กระนั้นแล้วเนื่องจากว่าทั้งสองต่างมีสิ่งที่หายไปแบบเดียวกัน เธอเดินมิได้ ส่วนเพนกวินบินมิได้ แม้กระนั้นมันก็เพียรพยายามที่สามารถช่วยเหลือทุกคน แล้วก็มอบความสำราญในแบบของมัน ถึงแม้ว่าคุณควรต้องเจ็บ แต่ว่าในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไป คุณก็เลยทราบว่าการเปิดใจให้กับสิ่งเล็กๆบางทีอาจเป็นแนวทางหนึ่งของการสุขสบาย โดยไม่หลงๆลืมๆตัวตนของตนไป แล้วก็กล้าที่จะออกมาพบเจอโลกกว้างที่มีสิ่งงดงามรอให้เธอ
ความเกี่ยวข้องของครอบครัวอันประทับใจ
หนังสะท้อนภาพของการพยายามผ่านผ่านปัญหาของครอบครัว ไม่ใช่แค่ แซมที่จำต้องค้นหาแรงจูงใจในชีวิต ผู้แสดงลูกๆก็มีปัญหาในใจที่ทำให้ไม่คุยกับแซม แคเมอรอนที่ไม่รู้เรื่องว่าแซมอยากอะไร มันชอบจบด้วยการเสียงดังใส่กันก่อนเนื่องจากว่าความไม่รู้เรื่อง แล้วจบสิ้นลงด้วยการคุยกันอย่างมีเหตุมีผล ถ้าเกิดครอบครัวไหนที่เลือกจะเปิดใจให้กัน ก็ย่อมที่จะหาทางเดินหน้าไปพร้อมเพียงกัน
แม้กระทั้งนกตัวหนึ่งที่บางทีก็อาจจะมิได้พิเศษสำหรับใครๆมันอาจมีความหมายมากพอที่จะสร้างความรู้สึกที่เลือนหายไปอีกที รวมทั้งเป็นคนเดิมที่ใหม่ไม่ยึดติดกับสมัยก่อนหรือความผิดพลาดของตนเองหรือบุคคลอื่น ขอเพียงพวกเราเชื่อถือแล้วก็สามารถแลเห็นปัญหาจากความไม่รู้เรื่อง พวกเราก็จะเจอกับคำตอบที่ตามหามาตลอดก็ได้ ส่วนประกอบระดับออสการ์ งานภาพพูดได้ว่า มันงดงาม มีความละเอียดอ่อน และก็ให้อารมณ์ที่ต่างกันตามเหตุการณ์
มีมุมกล้องถ่ายรูปหลายแบบ ไม่ว่าจะสุขสบายหรือทุกข์ สอดคล้องกับดนตรีที่ใส่เข้ามาก็ชักชวนให้เชื่อตาม แถมติดหูด้วย ถูกใจเพลงประกอบของมันมากมายๆทำให้น้ำตาซึมได้เท่าๆกับหนังเลย ท้องนาโอมิ วัตส์ สามารถชี้ให้เห็นถึงน้ำตารวมทั้งความเจ็บที่ส่งออกมาในบทของหญิงอัมพาตที่ไม่มีทางช่วยเหลือตัวเอง ซีนแต่ละซีนที่ออกมา เป็นธรรมชาติ และก็พลาดสายตาเกือบจะมิได้ กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เนื่องจากเธอเลยเหมือนกันกับแอนดรูว์ลินคอล์น ที่แม้ว่าจะมิได้โชว์อะไรมากมาย แต่ว่าก็แสดงให้เห็นว่าเขาก็เป็นดาราหนังที่มีฝีมืออีกคน ดาราอื่นๆก็เช่นกัน เล่นได้เป็นผู้ที่มองไม่มีอะไรแต่ว่าสามารถทำให้พวกเรารู้สึกอึ้งได้ โดยยิ่งไปกว่านั้นซีนปะทะอารมณ์ช่วงท้าย รวมทั้งที่จำเป็นมากเลย เป็นเจ้านกกางเขน เพนกวินที่แสดงออกมาได้เหมือนกับรู้ฉากรู้มุมกล้องถ่ายรูป
รวมทั้งเกือบจะนำพานักแสดงทุกตัวไปสู่เรื่องราวแสนอบอุ่น พูดได้ว่าเป็นศิลปินเจ้าหน้าที่เลยก็ว่าได้ อีกทั้งซีนสุข ระทด เหงาหงอย แอ็คชั่น (ใช่ มีแอ็คชั่นด้วยนะครับ) แม้กระนั้นบทก็ติดกรอบเดิมซึ่งมันมิได้มีอะไรใหม่ บางทีก็อาจจะให้ความอบอุ่นได้ แม้กระนั้นออสการ์บางครั้งอาจจะเฉยชาในด้านบท แต่ว่าการแสดงของนาโอมิ มันก็มากพอที่จะทำให้เธอได้เข้าชิงแล้วล่ะ ถ้าคุณชอบหนังดราม่าและนาโอมิ วัตส์ คุณจะไม่ผิดหวัง หรืออยากดูพี่ริค หรือ พี่แอนดรูว์ในบทบาทโชว์ฝีมือ คุณก็ต้องชอบ
